Παντζάρι Crapaudine (8 ΦΥΤΑ)

Παραδοσιακή ποικιλία παντζαριού, ανοιχτής επικονίασης.

Πολύ σπάνια ποικιλία παντζαριού. Είναι μία από τις παλαιότερες ποικιλίες, που καλλιεργούνται μέχρι και σήμερα.

Ένα πραγματικό κειμήλιο, που καλλιεργείτε 1.000 χρόνια σε περιοχές της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης. 

Το όνομα της είναι προκύπτει από το Γαλλικό Crapaud, που σημαίνει βάτραχος. Αφορά την ομοιότητα που έχει η φλούδα της ρίζας του, με το δέρμα του βατράχου.

Όψιμη. Απαιτεί 110 – 120 ημέρες, μέχρι και την συγκομιδή.

Σχηματίζει μια μακρόστενη μεσαίου – μεγάλου μήκους ρίζα (γογγυλόριζα), σε σχήμα που θυμίζει αυτή του καρότου. Η φλούδα της ρίζας μοιάζει με το δέρμα του βατράχου ή τον φλοιό ενός δέντρου !!! Οι μεταγενέστερες ποικιλίες, δεν έχουν αυτό το χαρακτηριστικό και αυτό δείχνει και την παλαιότητα της.

Κάτω από την φλούδα (την οποία αφαιρούμε με ένα μαχαίρι), η σάρκα είναι σκούρου κόκκινου χρώματος, με πλούσια, γλυκιά και γήινη γεύση. Εάν την μαγειρέψουμε, η σάρκα, κρατάει την γλυκάδα της και απελευθερώνει ένα δυνατό άρωμα κάστανου και είναι ελαφρώς αλμυρή. Βρώσιμα είναι και τα φύλλα της ποικιλίας που έχουν χρήσεις, σε πολλές μαγειρικές παρασκευές.

Για πολλά χρόνια, η καλλιέργεια της είχε μειωθεί. Όμως, τα τελευταία χρόνια, μεγάλοι σεφ, την επανάφεραν, γιατί έχει μοναδική ποιότητα.

Πολύ καλή επιλογή για ωμές ή μαγειρεμένες παρασκευές. Ταιριάζει με burrata, μοτσαρέλα, φέτα, μήλα, μάνγκο και άλλα εσπεριδοειδή, καρότα, παστινάκι, πατάτες, πράσα, σελινόριζα, αγγούρι και καπνιστό αλάτι.

Για επαγγελματίες και ερασιτέχνες.

Υπαίθρια καλλιέργεια. Επίσης, μπορεί να καλλιεργηθεί, σε βαθιές και μεγάλες γλάστρες.

 

 

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΠΟΙΚΙΛΙΑΣ ΠΑΝΤΖΑΡΙΟΥ CRAPAUDINE

Χώρα προέλευσης ποικιλίας: Γαλλία, περιοχή της Βρετάνης (βόρεια Γαλλία)

Καλλιεργείται από: 10ος αιώνας

Οι δικές μας παρατηρήσεις: μια ποικιλία κειμήλιο. Το Crapaudine, είναι ένα από τα παντζάρια που αξίζει να δοκιμάστε. Είναι ένα από τα αγαπημένα μεγάλων σεφ της Ευρώπης, γιατί έχει διαφορετική γεύση στο μαγείρεμα. Το μειονέκτημα της ποικιλίας αυτής, είναι ότι θέλει 110 – 120 ημέρες, μέχρι την συγκομιδή. Όμως και πάλι αξίζει την αναμονή, φτάνει στην περιοχή σας, όταν το καλλιεργείτε να έχετε δροσερές θερμοκρασίες. Σε αυτές τις συνθήκες, οι ρίζες του, γεμίζουν γλυκάδα.

Που μπορεί να καλλιεργηθεί στην χώρα μας: σε περιοχές με δροσερές συνθήκες, διάρκειας  3 – 4 μηνών. Συνήθως, από αρχές – μέσα άνοιξης και αρχές – μέσα φθινοπώρου. Στην νότια Ελλάδα, μπορεί να καλλιεργηθεί υπό προϋποθέσεις και τον χειμώνα.

Ιδανική εποχή καλλιέργειας: άνοιξη και φθινόπωρο

Χρώμα γογγυλόριζας: σκούρο κόκκινο

Σχήμα γογγυλόριζας: μακρόστενο – κωνικό

Ύψος φυτού: 30 – 35 εκ.

Μεταφύτευση – συγκομιδή: 110 – 120 ημέρες (σε ιδανικές συνθήκες)

Διάρκεια ζωής του φυτού: ετήσιο

Βράβευση ποιότητας ποικιλίας: – 

Κατάλληλη για επαγγελματική καλλιέργεια; NAI

Κατάλληλη για οικιακό λαχανόκηπο; ΝΑΙ

Απόδοση (παραγωγικότητα): παραγωγική

Συσκευασία για ερασιτέχνες: δισκάκι των 8 φυτών

Συσκευασία για επαγγελματίες: δίσκος 228 φυτών (κατόπιν συνεννόησης)

Πιστοποίηση βιολογικών φυτών – φορέας: ΔΗΩ

Έλεγχος φυτοϋγείας: ΚΕΠΠΥΕΛ Γιαννιτσών

 

ΟΙ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΜΑΣ

Οικογένεια: Amaranthaceae

Επιστημονική ονομασία: Beta vulgaris L. var. crassa 

Καταγωγή παντζαριού: Mεσόγειος

Άλλες ονομασίες: κοκκινογούλι, κηπευτικό τεύτλο, τεύτλον το σαρκόριζον

Διεθνείς ονομασίες: Beet root, Betterave, Rote rube, Bietola da orta, Betabol

Απαιτήσεις του παντζαριού σε κλίμα: είναι φυτό ψυχρής εποχής, με μέτρια αντοχή σε χαμηλές θερμοκρασίες. Η ιδανική θερμοκρασία για την ανάπτυξη του είναι, από 14 έως 20°C και αντέχει σε θερμοκρασίες έως 4,5°C. Η άριστη θερμοκρασία, είναι 15 – 16°C και η μέγιστη 25 – 28°C. Οι ιδανικές συνθήκες, για καλλιέργεια του παντζαριού στην χώρα μας, είναι οι άνοιξη και το φθινόπωρο.

Οι σχετικά χαμηλές θερμοκρασίες, βοηθούν στον καλό σχηματισμό των φύλλων τους και η ρίζα τους έχει καλύτερο χρώμα και γλυκάδα. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει, σε ξηρό και ζεστό καιρό.

Απαιτήσεις του  παντζαριού σε έδαφος: προτιμά εδάφη αμμώδη ή αμμοπηλλώδη, γόνιμα. Είναι πολύ σημαντικό, το έδαφος ή η γλάστρα που θα γίνει η καλλιέργεια του να μην είναι συνεκτικό και να μην ”κρατάει” νερό.  Ιδανικό ph: 6.0 – 7.0.

Λίπανση: καλό θα είναι για να γίνει ολοκληρωμένη λίπανση, πριν από οποιαδήποτε ενέργεια σας, να προχωρήσετε σε ανάλυση εδάφους. Είναι μια απλή και οικονομική μέθοδος. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας και να σας δώσουμε, όλες τις απαιτούμενες πληροφορίες. Ενδεικτικά θα αναφέρουμε ότι, στο παντζάρι, θα πρέπει να ληφθεί μέριμνα ώστε το έδαφος να έχει ικανοποιητικά επίπεδα Βορίου.

Αποστάσεις φύτευσης: 5 – 10 εκ. πάνω στην γραμμή (φυτό από φυτό) και 20 – 30 εκ., μεταξύ των γραμμών καλλιέργειας. Προσοχή, μην καλλιεργείτε αραιά το παντζάρι. Θα μεγαλώσουν πολύ οι ρίζες τους και είναι πολύ πιθανό να σκιστούν.

Καλλιέργεια σε γλάστρες ή δοχεία: ΝΑΙ (μπορεί να καλλιεργηθεί σε γλάστρες, όπως και τα περισσότερα φυλλώδη λαχανικά. Επιλέξτε βιολογικό φυτόχωμα, με καλή στράγγιση).

Ποτίσματα στο παντζάρι: μέτρια απαιτητικό φυτό σε νερό. Είναι λαχανικό, που η υγρασία του εδάφους, πρέπει να διατηρείτε σταθερή καθ΄ όλη την διάρκεια της καλλιέργειας του. Είναι σημαντικό να θυμάστε ότι, το ποτίσματα πρέπει να είναι μικρού όγκου και τακτικά.

Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι το φθινόπωρο και την άνοιξη ποτίζουμε τα φυτά του παντζαριού κάθε 3 – 4 ημέρες, με μικρή ποσότητα νερού. Τον χειμώνα το ένα πότισμα την εβδομάδα, είναι αρκετό. Εννοείται ότι, το παραπάνω χρονικό διάστημα, μπορεί να αλλάξει εάν επικρατούν βροχερές ή υγρές συνθήκες στην περιοχή σας.

Να θυμάστε ότι το παντζάρι, έχει σχετικά επιφανειακό ριζικό σύστημα και δεν θέλει ποτίσματα με πολύ νερό. Επίσης ο σχηματισμός και το σωστό μέγεθος της ρίζας, επηρεάζετε από ξερικές συνθήκες.

Η καλύτερη μέθοδος άρδευσης για το παντζάρι, είναι αυτή της σταγόνας (στάγδην).

Πως και πότε γίνεται η συγκομιδή του παντζαριού; όταν το πάχος της ρίζας είναι το επιθυμητό (εξαρτάται από την ποικιλία πχ σε 60 ή 100 ημέρες), ξεριζώνουμε τα φυτά, τραβώντας τα από την βάση τους (λίγο πάνω από το έδαφος).

Καλό θα είναι η συγκομιδή των ριζών, να γίνεται σε έδαφος το οποίο είναι υγρό, σε διαφορετική περίπτωση, πρέπει να ποτίσουμε την προηγούμενη ημέρα. Έτσι οι ρίζες αποκαλούνται ευκολότερα από το έδαφος.

Διατήρηση και αποθήκευση: μετά την συγκομιδή, αφαιρέστε με ένα ψαλίδι τα φύλλα, από τις ρίζες, για καλύτερη συντήρηση τους. Δηλαδή εάν αποθηκεύσετε όλο το φυτό και δεν αφαιρέσετε τα φύλλα, έχει παρατηρηθεί, ότι αυτά μειώνουν και την διάρκεια αποθήκευσης και της ρίζας.

Σε θερμοκρασία 4 – 8^oC και σχετική υγρασία 60 – 70%, διατηρούνται για αρκετές εβδομάδες. Σε οικιακό ψυγείο,  η συντήρηση των ριζών, μπορεί να διαρκέσει κατά μέσο όρο, 10 – 15 ημέρες.

Προσβολές από έντομα – εχθρούς: αφίδες, θρίπας, λυριόμιζα, μύγα των τεύτλων, αλευρώδης, σιδηροσκώληκας, αγρότιδες

Προσβολές από μύκητες – βακτήρια: ωίδιο, περονόσπορος, φόμα, σκωρίαση, κερκόσπορα, ριζοκτόνια, σκληρωτίνια, πύθιο

Προσβολές από ιώσεις: μωσαϊκό των τεύτλων

 

ΘΡΕΠΤΙΚΗ ΑΞΙΑ ΚΑΙ ΧΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΝΤΖΑΡΙΟΥ

Επιστημονικές έρευνες που έχουν γίνει σχετικά με τα παντζάρια, έχουν αποδείξει ότι η κατανάλωσή τους είναι ευεργετική για τον οργανισμό μας. Τα παντζάρια είναι πλούσια σε υδατάνθρακες, νιτρικό άλας, μαγνήσιο, σίδηρο, κάλιο, νάτριο, φώσφορο, βιταμίνη C, βιταμίνη Β1, Β2, Β6, Β5 (παντοθενικό οξύ), φυτικές ίνες και φυτοθρεπτικά συστατικά όπως το β- καροτένιο. Όσο για το κόκκινο χρώμα του βολβού του παντζαριού, αυτό οφείλεται σε χρωστικές που ονομάζονται βηταλαΐνες και έχουν έντονη αντιοξειδωτική δράση.

Τα παντζάρια αποτελούν «ασπίδα» για την αναιμία, κατεβάζουν τη χοληστερίνη και βοηθούν στην πρόληψη της οστεοπόρωσης.

Ο χυμός παντζαριού μπορεί να βοηθήσει και όσους έχουν πρόβλημα υψηλής πίεσης. Έρευνα του Queen Marry University of London απέδειξε ότι όσοι έπιναν μόλις ένα ποτήρι 250ml χυμού παντζαριού, μείωναν την πίεσή τους εντός 24 ωρών.

Περιέχουν λίγες θερμίδες (20 Kcal ανά 100 γραμμάρια) και είναι επομένως κατάλληλα για όσους βρίσκονται σε δίαιτα.

Βρώσιμο μέρος του φυτού: διογκωμένη ρίζα (γογγυλόριζα) και φύλλα

Χρήσεις: η ρίζα καταναλώνεται βρασμένη σε νερό ή ατμό σε σαλάτες ή σαν ορεκτικό. Με τις ρίζες επίσης, μπορείτε να φτιάξετε πολύ νόστιμα τουρσιά.

Τα φύλλα χρησιμοποιούνται, όπως το σπανάκι και το σέσκουλο, σε σαλάτες ή βραστά.