Πεπόνι Charentais du roc (8 ΦΥΤΑ)

Παραδοσιακή ποικιλία πεπονιού, ανοιχτής επικονίασης.

Ανακαλύφθηκε στην περιοχή Poitou-Charentes της δυτικής Γαλλίας, το 1920. Από τότε καλλιεργείται ανελλιπώς, σε όλη την Γαλλία, καθώς και σε πολλές χώρες όλου του κόσμου. Είναι διεθνώς γνωστή και ως Γαλλικό πεπόνι ή πεπόνι του Cavaillon.

Σχηματίζει μεσαίους, στρόγγυλους καρπούς , βάρους έως 1 κιλό. Φλούδα λεία.

Σάρκα πορτοκαλί χρώματος, γλυκιά, με λεπτή γεύση και επίγευση άρωμα λουλουδιών.

Πολύ ονομαστή και σπάνια ποικιλία. Για τους λάτρεις του πεπονιού, είναι μια από τις καλύτερες παγκοσμίως.

Δοκιμάστε την, σε σαλάτες, σε κρέπες, βάφλες ή τηγανίτες. Τυλίξτε τις φέτες του, με αλμυρά αλλαντικά ή τυριά και φτιάξτε νόστιμα και δροσερά ορεκτικά. Προσθέστε μικρές φέτες σε παγωτό ή αρωματίστε μια γρανίτα.

Τα πεπόνια Charentais, συνδυάζονται καλά με φέτα, ξηρούς καρπούς (αμύγδαλα, φιστίκια, καρύδια και φουντούκια), μέντα, βασιλικό και δεντρολίβανο, εσπεριδοειδή, σοκολάτα και βανίλια.

Υπαίθρια καλλιέργεια.

 

Οικογένεια: Cucurbitaceae

Επιστημονική ονομασία: Cucumis melo var. cantalupensis

Πιστοποίηση Βιολογικού φυτού: ΔΗΩ

Βάρος καρπού: έως 1 κιλό

Χρώμα καρπού: εσωτερικά πορτοκαλί και εξωτερικά κιτρινοπράσινο με ρίγες

Σχήμα καρπού: σφαιρικό

Μεταφύτευση – συγκομιδή: 95 – 100 ημέρες

Χρώμα λουλουδιών: κίτρινο

Κύκλος ζωής: ετήσιος

Για επαγγελματίες αγρότες: ΟΧΙ

Για ερασιτέχνες κηπουρούς: ΝΑΙ

Καλλιέργεια σε γλάστρα: ΟΧΙ

Παραγωγικότητα: παραγωγική 

 

Εποχή μεταφύτευσης : τέλος άνοιξης, αρχές καλοκαιριού (αναλόγως το υψόμετρο και την γεωγραφική θέση).

Αποστάσεις φύτευσης: 60-80 εκ. στην γραμμή και 80-120 εκ. μεταξύ των γραμμών.

Πότισμα γενικά: η ποσότητα και η πυκνότητα αρδεύσεων, εξαρτάται από την ποικιλία και το έδαφος που έχει ο κήπος ή το κτήμα σας, καθώς και το εάν καλλιεργείτε στην βόρεια ή νότια Ελλάδα. Εμπειρικά θα λέγαμε ότι, πότισμα με σταγόνες (στάγδην άρδευση), 3 – 4 φορές την εβδομάδα είναι ιδανική πυκνότητα για τα πρώτα στάδια ανάπτυξης. Τους θερμούς καλοκαιρινούς μήνες, μπορείτε να αυξήσετε την ποσότητα της άρδευσης. ΠΡΟΣΟΧΗ, το νερό δεν πρέπει να ”λιμνάζει” γύρω από τα φυτά.

Καλλιέργεια: υπαίθρια

 

ΟΙ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΜΑΣ

Οικογένεια: Cucurbitaceae

Επιστημονική ονομασία: Cucumis melo L.

Καταγωγή Πεπονιού: ανατολική Αφρική και Ινδίες.

Άλλες ονομασίες: Πηπονιά, Ταμπούρα, Μηλοπέπονο, Πεπόνι φετωτό, Σίκυος.

Διεθνείς ονομασίες: Melon, Melone, Melao , Muskmelon, Rockmelon, Sweet melon, Meloun, Pepene, пъпеш, Meloen.

Γενικά στοιχεία για το πεπόνι: Από αναπαραστάσεις σε αρχαίους Αιγυπτιακούς τάφους, γνωρίζουμε ότι καλλιεργούσαν το πεπόνι, από το 2400 π.χ. Επίσης, στην αρχαία Ελλάδα, ήτανε γνωστό με το όνομα Σίκυος. Κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, η καλλιέργεια τους εξαπλώθηκε και σε άλλες περιοχές. Ήτανε ένα από τα πρώτα φυτά, που μεταφέρθηκαν από την Ευρώπη στην Αμερική, μετά την ανακάλυψη της. Υπάρχουν αναφορές για καλλιέργεια της πεπονιάς από το 1516, στην κεντρική Αμερική και το 1629, στην πολιτεία της Νέας Υόρκης.

Σε διεθνές επίπεδο, οι κυριότερες χώρες παραγωγής πεπονιού, είναι η Κίνα, η Τουρκία και το Ιράν. Στην Ευρώπη, είναι η Ισπανία, η Γαλλία, η Ιταλία και η Ελλάδα.

Τύποι πεπονιού: οι βασικοί τύποι είναι οι παρακάτω: α) Πεπόνια Muskmelon: σχήμα καρπών, σφαιρικό ή επίμηκες. Ο φλοιός τους είναι ελαφρά δικτυωτός ή και με καθόλου δικτυώσεις. β) Πεπόνια Κανταλούπες: σχήμα καρπών σφαιρικό, με χαρακτηριστικές μικρές αυλακώσεις κατά μήκος και φλοιό με ανώμαλη, σκληρή, πολύ δικτυωτή επιφάνεια. γ) Χειμερινά πεπόνια: λέγονται χειμερινά πεπόνια, γιατί είναι πολύ όψιμα (ωριμάζουν τέλος καλοκαιριού – φθινόπωρο) και έχουν μεγάλη διάρκεια διατήρησης των καρπών τους. Σε πολλές περιοχές του κόσμου, συγκομίζονται το φθινόπωρο και καταναλώνονται την εποχή των Χριστουγέννων. Οι καρποί τους είναι μεγάλου μεγέθους, με λεία φλούδα, χωρίς δικτυώσεις. Σε αυτή τη βοτανική ομάδα, ανήκουν οι κατηγορίες πεπονιού, Honeydew, Casaba, Honeyball, Persian, Grenshaw.

Απαιτήσεις του πεπονιού σε κλίμα: όπως και η καρπουζιά, είναι φυτό της θερμής εποχής. Άριστες θερμοκρασίες για την ανάπτυξη των φυτών της πεπονιάς, είναι από τους 18 έως 26°C, με μέγιστη κοντά στους 32°C. Σε χαμηλότερες θερμοκρασίες, τα φυτά έχουν βραδεία ανάπτυξη και σε συνθήκες παγετού, καταστρέφονται.

Απαιτήσεις του πεπονιού σε έδαφος: μπορεί να καλλιεργηθεί σε διάφορα εδάφη, ιδανικά όμως είναι τα γόνιμα, μέσης σύστασης εδάφη, που στραγγίζουν καλά. Εδάφη που δεν στραγγίζουν καλά και είναι πολύ συνεκτικά, καλό θα είναι να αποφεύγονται. Ιδανικό ph εδάφους, για την πεπονιά, κυμαίνεται από το 6.0 έως το 7.5.

Λίπανση: καλό θα είναι, για να γίνει ολοκληρωμένη λίπανση, πριν από οποιαδήποτε ενέργεια σας, να προχωρήσετε σε ανάλυση εδάφους. Είναι μια απλή και οικονομική μέθοδος. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας και να σας δώσουμε όλες τις απαιτούμενες πληροφορίες. Ενδεικτικά, αναφέρουμε ότι, το πεπόνι είναι απαιτητικό φυτό σε κάλιο.

Αποστάσεις φύτευσης:  α) 30 έως 60 εκ., πάνω στη γραμμή καλλιέργειας (απόσταση, φυτό από φυτό) και 1.80 έως 2.20 μ. απόσταση, γραμμή από γραμμή καλλιέργειας (απόσταση διαδρόμων). β) Για πιο πυκνή καλλιέργεια, 40 έως 60 εκ. πάνω στη γραμμή καλλιέργειας (απόσταση, φυτό από φυτό) και 1.60 έως 1.40 μ. απόσταση, γραμμή από γραμμή καλλιέργειας (απόσταση διαδρόμων).

Καλλιέργεια σε γλάστρες ή δοχεία: ΟΧΙ

Ποτίσματα στο πεπόνι: είναι σχετικά απαιτητικό φυτό στο νερό άρδευσης. Ιδιαίτερα κατά την περίοδο της άνθησης και του σχηματισμού των καρπών, η έλλειψη νερού, θα υποβαθμίσει και θα μειώσει την παραγωγή. Ένα φυτό με μεγάλα φύλλα, όπως αυτό του πεπονιού, έχει μεγάλες απώλειες υγρασίας και η σταθερή διατήρηση της, είναι πολύ σημαντική για την υγεία και την παραγωγικότητα του φυτού. Παλαιότερα, το πότισμα της πεπονιάς, γινότανε με αυλάκια. Με αυτό τον τρόπο, εκτός από τη μεγάλη σπατάλη νερού, πολλές φορές η περίσσεια νερού, δημιουργούσε προβλήματα στις ρίζες των φυτών. Σήμερα, σχεδόν καθολικά, το πόστισμα της πεπονιάς, γίνεται με σταγόνες (στάγδην άρδευση).

Εμπειρικά, θα λέγαμε, ότι την άνοιξη ένα πότισμα ανά 3 – 4 είναι αρκετό, ενώ το καλοκαίρι και στην περίοδο των υψηλών θερμοκρασιών ανά 1 – 2 ημέρες. Προσέχουμε, ώστε το νερό να μην ”λιμνάζει” γύρω από τα φυτά.

Πώς και πότε γίνεται η συγκομιδή του πεπονιού; Εξαρτάται από την ποικιλία και τον τύπο του πεπονιού. Για κάθε ποικιλία που επιλέγει κάποιος για καλλιέργεια, είναι γνωστό εξ΄ αρχής, πόσες ημέρες θέλει από τη μεταφύτευση έως και την έναρξη της συγκομιδής. Οπότε είναι γνωστό, με μικρή απόκλιση, ότι π,χ, η τάδε πεπονιά, θέλει 90 ημέρες ή η άλλη 110 ημέρες. Σε γενικές γραμμές, ως κριτήρια ωρίμανσης στους τύπους πεπονιού Muskmelon και Κανταλούπες, είναι τα εξής:  α) Η αλλαγή του χρώματος στο φλοιό του καρπού. Π.χ. από πράσινο σε πρασινοκίτρινο ή κίτρινο (υπάρχει πλέον άφθονο φωτογραφικό υλικό, στο διαδίκτυο, με ώριμους καρπούς μιας ποικιλίας πεπονιάς). β) Στις ποικιλίες που η φλούδα τους σχηματίζει δικτυώσεις (εξογκώματα), αυτές, κατά την ωρίμανση των καρπών, είναι έντονα σχηματισμένες και εξέχουν της φλούδας (είναι ανάγλυφες). Στους ανώριμους καρπούς, οι δικτυώσεις είναι επίπεδες. γ) Στο σημείο επαφής, μίσχου – καρπού (όταν ωριμάσει ο καρπός, δημιουργείται μια σχισμή σαν να θέλει το φυτό να αφήσει τον καρπό. Το σημείο αυτό είναι εύκολα ορατό. Εάν πιέσετε τον μίσχο με το χέρι σας, φαίνεται καθαρά η σχισμή. Οπότε η συγκομιδή, μπορεί να ξεκινήσει άμεσα. Στα χειμερινά πεπόνια (Θρακιώτικα, Αμυνταίου, Piel de sapo κ.α.) τα κριτήρια είναι διαφορετικά: α) Το χρώμα του καρπού, είναι χαρακτηριστικό της ποικιλίας, όταν είναι στην ωρίμανση, β) Σε αυτούς του τύπους πεπονιών, ο καρπός κατά την ωρίμανση, είναι ελαφρά μαλακός, ιδιαίτερα στην άκρη του (στη ”μύτη”). γ) Ο ποδίσκος (το κλαδάκι που κρατάει τον καρπό στο φυτό), αποκτά κατά την ωρίμανση καφέ – μαύρο χρώμα και δείχνει μαραμένος. Ανακεφαλαιώνοντας, όταν ο καρπός στα χειμερινά πεπόνια, έχει το κατάλληλο χρώμα της ποικιλίας, ο καρπός όταν πιεστεί είναι ελαφρά μαλακός και ο ποδίσκος μαραμένος, μπορεί να ξεκινήσει η συγκομιδή των καρπών.

Η συγκομιδή των ώριμων καρπών, γίνεται διαδοχικά (σε ”χέρια”) και μπορεί να διαρκέσει έως και ένα μήνα από την έναρξη της. Με ένα ψαλίδι ή ένα μαχαίρι, κόβουμε το μίσχο (το κλαδάκι που κρατάει τον καρπό), λίγα εκατοστά πάνω από τον καρπό της πεπονιάς.

Διατήρηση και αποθήκευση: τα χειμερινά πεπόνια, όπως έχουμε αναφέρει και παραπάνω, μπορούν να διατηρηθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Σε θερμοκρασία έως 10°C, αντέχουν έως 2 μήνες. Παλαιότερα, τα συγκόμιζαν ελαφρώς άγουρα, τα τοποθετούσαν σε ένα κελάρι με χαμηλή θερμοκρασία και τα κατανάλωναν το χειμώνα. Οι υπόλοιποι τύποι πεπονιού, έχουν μικρή διάρκεια διατήρησης. Αποθηκεύστε τα, σε θερμοκρασία δωματίου, σε δροσερό και καλά αεριζόμενο μέρος. Η διατήρηση τους, έχει χρονική διάρκεια λίγων ημερών.

Προσβολές από έντομα: Αφίδες, Τετράνυχος, Φυλλορύκτες, Υλέμυα, Αλευρώδεις, Σιδηροσκώληκας, Καραφατμέ, Επιλάχνα.

Προσβολές από μύκητες – βακτήρια: Ωίδιο, Περονόσπορος, Βοτρύτης, Ανθράκωση, Ανδρομυκώσεις, Σκληρωτινίαση, Κλαδοσπόριο, Βακτηριακή μάρανση.

Προσβολές από ιώσεις: Μωσαϊκό της πεπονιάς