Ένας αρχαιοελληνικός μύθος, βασισμένος στην Ιλιάδα, αφηγείται την ιστορία του Διονύσου, ο οποίος δεν έγινε δεκτός με ενθουσιασμό στο κατακτητικό του ταξίδι στη Θράκη. Με τη βοήθεια μιας αγέλης, ο φιλοπόλεμος βασιλιάς των Ηδωνών, ο Λυκούργος, αναχαίτισε το στρατό του θεού, μέχρι που ο Διόνυσος αναγκάστηκε να αναζητήσει καταφύγιο στη σπηλιά της θαλάσσιας νύμφης Θέτιδας.
Ο Λυκούργος, έξαλλος από τη νίκη του, άρχισε να λεηλατεί και να καταστρέφει ό,τι νόμιζε πως ήταν τα ιερά αμπέλια του θεού, αλλά αποδείχτηκε ότι ήταν τα πόδια του Δρύα, του ίδιου του του γιου. Ο Διόνυσος τιμώρησε τον βασιλιά για το ανοσιούργημά του, προκαλώντας φοβερή ξηρασία στη Θράκη, το μένος του ήταν τόσο μεγάλο, που κατευνάστηκε μόνο με τον θάνατο του Λυκούργου. Βασανισμένος και διαμελισμένος από τους υπηκόους του, ο Λυκούργος πριν πεθάνει έκλαιγε από πόνους και από τα δάκρυά του ξεπετάχτηκαν λάχανα.
Ιστορία – ευεργετικές ιδιότητες
Το λάχανο αυτοφύεται στα δυτικά και νοτιά παράλια της Ευρώπης, στις βραχώδεις ακτές της Αγγλίας στην πλευρά του Ατλαντικού και στα παράλια της Δανίας. Το λάχανο χρησιμοποιείται σαν είδος διατροφής από την αρχαιότητα.
Τόσο οι αρχαίοι Έλληνες όσο και οι Ρωμαίοι εκτιμούσαν το λάχανο, το οποίο έτρωγαν ώμο για να περιορίσει την επίδραση της υπερβολικής κατανάλωσης κρασιού. Οι βοτανολόγοι του 16ου αιώνα περιγράφουν το λευκό, το savoy και το κόκκινο λάχανο.
Το λάχανο και οι λαχανίδες ήταν τα πρώτα λαχανικά των σταυρανθών που καλλιέργησε ο άνθρωπος για διατροφικούς σκοπούς.
Πριν από τη συστηματική καλλιέργεια χρησιμοποιούντο κυρίως για φαρμακευτικούς σκοπούς, για την αντιμετώπιση της ουρικής αρθρίτιδας (ποδάγρας), διάρροιας, πονοκεφάλων, κουφαμάρας.
Ο χυμός λάχανου συνίστατο για τη θεραπεία δηλητηρίασης από μανιτάρια.
Σήμερα το λάχανο διακρίνεται στο κοινό χρώματος λευκού – πράσινου, στο κοκκινωπό και στο Savoy (ουλόφυλλο, κυματοειδή φύλλα), καταναλώνεται νωπό σε σαλάτες και μαγειρεύεται με διάφορους τρόπους.
Επίσης, συντηρείται σε κονσέρβες ή τουρσί ή χρησιμοποιείται σε πίκλες ή αποξηραίνεται, αφού λευκανθεί τεχνητά.