Πιπεριά Oda (ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΣΠΟΡΟΣ)

Βιολογικοί σπόροι, παραδοσιακής ποικιλίας πιπεριάς.

Προέλευση από την Πολωνία.

Φυτό μέσου ύψους, στιβαρό, αρκετά παραγωγικό.

Καρπός μεσαίου μεγέθους, 8 – 10 εκ. και βάρους έως 80 γρ., κωνικός. Το εξωτερικό χρώμα του καρπού, αρχικά είναι μωβ και κατά την πλήρη ωρίμανση, αλλάζει σε κόκκινο – καφέ. Η συγκομιδή αυτής της πιπεριάς, μπορεί να γίνει και στο στάδιο του γυαλιστερού μωβ, αλλά και στο στάδιο του κόκκινου – καφέ.

Σάρκα σφιχτή, μεσαίου πάχους, ζουμερή, με γλυκιά και αλμυρή γεύση. 

Δοκιμάστε την ωμή σε σαλάτες και γεμιστή, με τυριά ή κρέας.

Ιδανική για καλλιέργεια, από ερασιτέχνες κηπουρούς.

Υπαίθρια και θερμοκηπιακή καλλιέργεια. Μπορείτε να την καλλιεργήσετε και σε μεγάλες – βαθιές γλάστρες.

 

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΠΟΙΚΙΛΙΑΣ ΠΙΠΕΡΙΑΣ ODA 

Χώρα προέλευσης ποικιλίας: Πολωνία

Καλλιεργείται από: άγνωστο

Οι δικές μας παρατηρήσεις: παλιά Πολωνική ποικιλία πιπεριάς. Οι καρποί είναι όμορφοι, μεσαίου μεγέθους, κωνικοί. Μπορείτε να τη σπείρετε στο έδαφος ή σε γλάστρες. Ιδανική για καλλιέργεια, από ερασιτέχνες.

Πού μπορεί να καλλιεργηθεί στη χώρα μας: σε όλη την Ελλάδα, όταν οι θερμοκρασίες είναι κατάλληλες για την καλλιέργεια της πιπεριάς.

Ιδανική εποχή σποράς: από το Μάρτιο έως και τον Ιούνιο. Σε περιοχές της νότιας Ελλάδας, με πολύ υψηλές θερμοκρασίες το φθινόπωρο, η σπορά μπορεί να γίνει και τον Ιούλιο – Αύγουστο, για καλλιέργεια της πιπεριάς το φθινόπωρο.

Ιδανική εποχή καλλιέργειας: άνοιξη, καλοκαίρι, αρχές φθινοπώρου (στη νότια Ελλάδα, μέχρι αρχές χειμώνα)

Τύπος πιπεριάς: Μίνι – σνακ

Ύψος φυτού: 35 – 45 εκ.

Μήκος καρπού: 8 – 10 εκ. (διάμετρος καρπού 5 – 6 εκ.)

Βάρος καρπού: 60 – 80 γρ.

Χρώμα καρπού: αρχικά μωβ – έντονο κόκκινο – καφέ, κατά την πλήρη ωρίμανση

Σχήμα καρπού: κωνικό με μυτερό άκρο

Σπορά – συγκομιδή: 120 – 130 ημέρες (σε ιδανικές συνθήκες καλλιέργειας)

Μεταφύτευση – συγκομιδή: 75 – 80 ημέρες (σε ιδανικές συνθήκες καλλιέργειας)

Βράβευση ποιότητας ποικιλίας: –

Προτεινόμενη χρήση στην κουζίνα: ωμή σε σαλάτες, γεμιστή με τυρία ή κρέας στο φούρνο, γαρνιτούρα.

Κατάλληλη για επαγγελματική καλλιέργεια; ΟΧΙ

Κατάλληλη για οικιακό λαχανόκηπο; ΝΑΙ

Κατάλληλη για καλλιέργεια σε γλάστρα ή δοχείο; ΝΑΙ (αναλυτικές πληροφορίες, στην ενότητα τεχνικές οδηγίες)

Απόδοση (παραγωγικότητα): αρκετά παραγωγική

Συντήρηση καρπών μετά τη συγκομιδή: μέτρια

Πιστοποίηση βιολογικών σπόρων – φορέας: ECOCERT

Πιστοποίηση ανασυσκευασίας βιολογικών σπόρων – φορέας: ΔΗΩ

Άδεια συσκευασίας και διακίνησης σπόρων: ΚΕΠΠΥΕΛ Γιαννιτσών

 

ΟΔΗΓΙΕΣ ΣΠΟΡΑΣ ΣΤΗΝ ΠΙΠΕΡΙΑ 

Επίπεδο δυσκολίας φυτρώματος (από 1 – 3): 2 (μέτριο)

Αριθμός σπόρων/γρ: 120 – 200 σπόροι (εξαρτάται από την ποικιλία και τη χρονιά παραγωγής σπόρου)

Μούλιασμα σπόρων: οι σπόροι της πιπεριάς, έχουν σκληρό περίβλημα. Η εμβάπτιση τους στο νερό για 12 έως 24 ώρες, είναι πιθανό να βελτιώσει τη φυτρωτικότητα τους. Μετά την ολοκλήρωση της εμβάπτισης, οι σπόροι είναι έτοιμοι για σπορά.

Εποχή σποράς: Ιανουάριος – Μάϊο (σε σπορείο με ελεγχόμενη θερμοκρασία). Στη νότια Ελλάδα, σε περιοχές με ζεστό φθινόπωρο, μπορεί να γίνει σπορά μέσα καλοκαιριού και καλλιέργεια, μέχρι τα μέσα χειμώνα.

Βασικές απαιτήσεις φυτρωτικότητας σπόρου – χρόνος: εμφάνιση βλαστιδίου, σε 8 έως 15 ημέρες, σε θερμοκρασία εδάφους 20 – 22°C και θερμοκρασία περιβάλλοντος 22 – 28°C την ημέρα και 16 – 18°C, τη νύχτα. Σε θερμοκρασία κάτω από τους 12°C, ο σπόρος δεν βλαστάνει.

Βάθος σποράς: 0.5 έως 1  εκ.

Πόση είναι η διάρκεια ζωής (βλαστικότητα) των σπόρων πιπεριάς; σε ιδανικές συνθήκες αποθήκευσης, οι σπόροι του πιπεριάς, έχουν διάρκεια ζωής 2 – 3 χρόνια.

ΠΩΣ ΣΠΕΡΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΙΠΕΡΙΑ (μέθοδος): στην πιπεριά, ο πιο συνηθισμένος τρόπος, είναι η σπορά σε σπορείο και όταν τα φυτά είναι έτοιμα, τα μεταφυτεύουμε στο έδαφος ή στη γλάστρα. Παρακάτω, θα περιγράψουμε αναλυτικά αυτή την τεχνική.

ΣΠΟΡΑ ΠΙΠΕΡΙΑΣ ΣΕ ΔΙΣΚΟΥΣ ΣΠΟΡΑΣ

Πώς και πού σπέρνουμε: γεμίζουμε μικρές γλάστρες ή δίσκους σποράς, με έτοιμο βιολογικό υπόστρωμα. Με τη μύτη ενός μολυβιού, κάνουμε στο κέντρο της γλάστρας ή του δίσκου, μια μικρή τρύπα, βάθους έως 1 εκ. Σε αυτή την οπή, τοποθετούμε 2 – 3 σπόρους και τους σκεπάζουμε απαλά, με άμμο ή καλά κοσκινισμένη τύρφη. Ποτίζουμε απαλά και με προσοχή, ώστε να μην ξεσκεπάσουμε τους σπόρους. Μετά το φύτρωμα των σπόρων, σε κάθε θήκη σποράς ή στη γλάστρα, αφήνουμε ένα νεαρό φυτό πιπεριάς.

Ποτίσματα στο σπορείο: διατηρείστε σταθερά, ελαφρά υγρό, το υπόστρωμα στο σπορείο σας. Είναι προτιμότερο, να ποτίζετε συχνά με μικρές ποσότητες νερού, παρά αραιά και με μεγάλες ποσότητες, που είναι πιθανό να σαπίσουν τους σπόρους ή να δημιουργήσουν άλλα προβλήματα στα νεαρά σπορόφυτα.

Υλικά σποράς: 1) γλάστρες (διαμέτρου 4 – 6 εκ. και βάθους έως 10 εκ.) ή δίσκοι σποράς ανάλογων μεγεθών,  2) βιολογικό υπόστρωμα ή καλά απολυμασμένο compost, 3) ποταμίσια άμμος ή κοσκινισμένη τύρφη, για την κάλυψη του σπόρου, 4) ετικέτες για τη σήμανση του δίσκου με την ποικιλία ή το είδος που καλλιεργείτε, 5) ποτιστήρι με μικρές τρύπες, ώστε το νερό ποτίσματος, να πέφτει απαλά στο έδαφος και να μην ξεσκεπάζει τους σπόρους, 6) θερμόμετρο.

Χρονικό διάστημα από τη σπορά έως τη μεταφύτευση: ανάλογα τις συνθήκες (θερμοκρασία, υγρασία, φως), περίπου 40 – 60 ημέρες.

Πότε μεταφυτεύουμε: όταν η ρίζα έχει σχηματιστεί καλά (έχει “πλέξει” το υπόστρωμα), τα φυτά έχουν ύψος 15 – 20 εκ., ο βλαστός τους είναι στιβαρός και έχουν τουλάχιστον, 4 – 8 καλά σχηματισμένα φύλλα.

Αριθμός φυτών/m²: 3 – 6 φυτά (ανάλογα με τις αποστάσεις φύτευσης που θα επιλέξετε).

 

ΟΙ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΜΑΣ

Οικογένεια: Solanaceae

Επιστημονική ονομασία: Capsicum annuum var annum L.

Καταγωγή πιπεριάς: τροπικές περιοχές της νότιας Αμερικής

Άλλες ονομασίες: –

Διεθνείς ονομασίες: Pepper, Poivron, Paprika, Peperone dolce, Pimientus, Piper, пипер, Pfeffer, Pimenta, бибер, 胡椒, Biber, Hạt tiêu, الفلفل , Mrico, бұрыш, պղպեղ, Pepe, Pipirų, Pieprz, перец, Pupur.

Γενικά στοιχεία για την πιπεριά: Οι πιπεριές, είναι ένα από τα πιο σημαντικά λαχανικά παγκοσμίως, με πολλές χρήσεις στην κουζίνα, την ιατρική και τη βιομηχανία. Ανήκουν στο γένος Capsicum, το οποίο φιλοξενεί πέντε εξημερωμένα και σχεδόν 40, άγρια ​​είδη. Σύμφωνα με στοιχεία της έρευνας (αρχαιολογικής και βοτανικής), η πιπεριά αρχικά εμφανίστηκε στη δυτική – βορειοδυτική Νότια Αμερική, το 6.000 π.χ. Αργότερα, επεκτάθηκε στις περιοχές της σημερινής Βραζιλίας, Περού, Κολομβίας, Βολιβίας και βόρειας Αργεντινής. Τέλος, η πιπεριά έφτασε στην κεντρική Αμερική, συγκεκριμένα στο σημερινό Μεξικό, όπου και εξημερώθηκε το είδος με τη μεγαλύτερη χρήση, δηλαδή η γλυκιά πιπεριά (Capsicum annum). Στην Ευρώπη, η πιπεριά έφτασε μετά από τα ταξίδια του Κολόμβου, στο τέλος του 15ου αιώνα, αρχικά στην Ιβηρική χερσόνησο. Ακολούθησε η εξάπλωση της, μέσω του εμπορίου, αρχικά στη λεκάνη της Μεσογείου και μετέπειτα στην Αφρική, την Ινδία και την Κίνα.

Τύποι πιπεριάς: 1) Mε βάση το βαθμό καυστικότητας του καρπού: α) γλυκιές πιπεριές, β) ήπια καυτερές πιπεριές, γ) μέτρια καυστικές πιπεριές, δ) πολύ καυτερές πιπεριές. Η α και η β κατηγορία, που ανήκουν στις γλυκιές πιπεριές, είναι οι πιο διαδεδομένες και αυτές με τη μεγαλύτερη εξάπλωση, σε διεθνές επίπεδο. Στη χώρα μας, αυτές καλλιεργούμε. Υπάρχουν όμως, και οι υπόλοιπες κατηγορίες πιπεριάς, που είναι συνήθως μικρότερου μεγέθους και ανήκουν στις λεγόμενες τσίλι πιπεριές (chilli peppers). Είναι μέτρια έως πάρα πολύ καυτερές και έχουν χρήση μαγειρική, φαρμακευτική κ.α. 2) Mε βάση το χρώμα τους, κατά την πλήρη ωρίμανση: πράσινες, κόκκινες, μωβ, πορτοκαλί, κίτρινες, άσπρες κ.α. 3) Mε βάση το μέγεθος του καρπού: πολύ μικρές, μικρές, μεσαίες και μεγάλες.

Στη χώρα μας και στην Ευρώπη γενικότερα, οι βασικές κατηγορίες στις γλυκές πιπεριές είναι: α) Γεμιστή πιπεριά (Bell pepper): Είναι γνωστή και ως φλάσκα, ντολμάς. Έχουν σχήμα τετράγωνο ή καμπάνας, τρίλοβο ή τετράλοβο και ο καρπός είναι γλυκός. β) Τύπου Δέλτα ή Φλωρίνης ή Κάπια: Έχουν σχήμα τριγωνικό, με σαρκώδη σάρκα, είναι μεγάλου μεγέθους και ο καρπός είναι γλυκός. γ) Τύπου κέρατο, τηγάνι: Μακρόστενο σχήμα, ελαφρά κυλινδρικό και ο καρπός είναι γλυκός. δ) Τύπου ήπιας καυτερής: Στη χώρα μας, τις λέμε καυτερές, ανήκουν όμως, στις ήπια καυτερές πιπεριές, με μικρή ποσότητα καψαϊκίνης. Το σχήμα τους, θυμίζει αυτό του τύπου πιπεριάς τηγάνι. Στην κατηγορία αυτή, ανήκουν πιπεριές, με μικρό, στρόγγυλο σχήμα, ή μικρό μυτερό, που καίνε ήπια και καλλιεργούνται κυρίως τοπικά, στη χώρα μας. ε) Τύπος για δημιουργία πάπρικας. Καρπός συνήθως μικρού – μεσαίου μεγέθους, που συγκομίζεται στο στάδιο της πλήρους ωριμότητας (κόκκινο) και μετά από επεξεργασία και αφυδάτωση, μας δίνει τη σκόνη πιπεριάς (πάπρικα), που έχει χρήση ως καρύκευμα στην κουζίνα. ζ) Τύπος για βιομηχανική χρήση, μικρός – μεσαίος καρπός, γλυκός ή πολύ ελαφρά καυτερός, όπου μετά την επεξεργασία, συσκευάζεται σε άλμη και αποστέλλεται στην Ελληνική ή διεθνή αγορά. η) Τοματοπιπεριές, έχουν σχήμα που θυμίζει αυτό της τομάτας, καλλιεργούνται κυρίως τοπικά και σε μικρή κλίμακα. θ) Τύπος μίνι σνακ, μικρού μεγέθους πιπεριές, διαφόρων χρωμάτων και σχηματισμών. Ο καρπός τους είναι γλυκός.

Απαιτήσεις της πιπεριάς σε κλίμα: φυτό θερμής εποχής. Κατά την περίοδο ανάπτυξης των φυτών, οι άριστες θερμοκρασίες είναι, 22 – 28°C την ημέρα και 16 – 18°C, τη νύχτα. Τα θερμοκρασιακά όρια ανάπτυξης για το φυτό της πιπεριάς, είναι από τους 18 έως τους 35°C. Σε θερμοκρασίες κάτω από τους 10°C, (που διατηρούνται για αρκετό χρονικό διάστημα) το φυτό σοκάρεται, ενώ σε χαμηλότερες ξεραίνεται.

Σε συνθήκες παρατεταμένου καύσωνα, οι καρποί είναι μικροί και κακοσχηματισμένοι και σε πολλές περιπτώσεις δε γίνεται γονιμοποίηση των ανθέων, λόγω χαμηλής παραγωγής και βιωσιμότητας της γύρης.

Έχει παρατηρηθεί, ότι οι ποικιλίες με μικρότερους καρπούς, έχουν μεγαλύτερη αντοχή στις υψηλές θερμοκρασίες, σε σχέση με τις μεγαλόκαρπες.

Απαιτήσεις της πιπεριάς σε έδαφος: αποδίδει καλύτερα σε ελαφρά και μέσης σύστασης εδάφη, που στραγγίζουν καλά και είναι γόνιμα. Το άριστο Ph εδάφους για την καλλιέργεια της πιπεριάς, είναι 5.5 έως 6.5. Σε βαριά εδάφη που συγκρατούν υγρασία, είναι πολύ πιθανό να δημιουργηθούν προβλήματα, στο ριζικό σύστημα.

Λίπανση: καλό θα είναι για να γίνει ολοκληρωμένη λίπανση, πριν από οποιαδήποτε ενέργεια σας, να προχωρήσετε σε ανάλυση εδάφους. Είναι μια απλή και οικονομική μέθοδος. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας και να σας δώσουμε όλες τις απαιτούμενες πληροφορίες.

Αποστάσεις φύτευσης:  υπάρχουν αρκετές και διαφορετικές προτάσεις για τις αποστάσεις μεταφύτευσης, των φυτών της πιπεριάς. Στη χώρα μας, οι πιο σύνηθες είναι, 40 – 60 εκ. μεταξύ των φυτών (απόσταση, φυτό με φυτό) και 70 – 90 εκ. μεταξύ των γραμμών καλλιέργειας. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι, η πολύ πυκνή καλλιέργεια στην πιπεριά, μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα όπως, οι καρποί να είναι μικρότερου μεγέθους από το αναμενόμενο και επειδή το ένα φυτό ακουμπάει και σκιάζει το άλλο, να δημιουργηθούν ικανές συνθήκες για την ανάπτυξη μυκητολογικών και εντομολογικών προσβολών.

Πώς στηρίζουμε τα φυτά της πιπεριάς; οι βλαστοί και γενικά το φυτό της πιπεριάς είναι εύθραυστο. Η στήριξη του είναι απαραίτητη, γιατί ένας άνεμος είναι πολύ πιθανό να σπάσει βλαστούς ή και ολόκληρα τα φυτά. Ας δούμε παρακάτω, την τεχνική στήριξης φυτών πιπεριάς με πασσάλους: α) επί της γραμμής καλλιέργειας, τοποθετούμε μεταλλικούς ή ξύλινους πασσάλους, σε απόσταση μεταξύ τους, 1,80 ή 2 μέτρα. Το ύψος αυτών των πασσάλων, είναι από 1 έως 1.5 μέτρα και τους τοποθετούμε βαθιά στο έδαφος. β) φυτεύουμε τα φυτά της πιπεριάς, πάνω σε αυτή τη γραμμή, με αποστάσεις φυτό από φυτό που αναγράφουμε παραπάνω. γ) όταν τα φυτά φτάσουν σε ύψος περίπου 20 – 25 εκ., πρέπει να ξεκινήσουμε την υποστύλωση τους. Τοποθετούμε δεξιά και αριστερά τους, σπάγκο ή ψιλό σύρμα το οποίο δένεται στους πασσάλους. Δηλαδή, στηρίζουμε τα φυτά τα οποία είναι στο μέσο, με σπάγκο ή σύρμα σαν σάντουιτς. Οπότε τα φυτά μεγαλώνουν, έχοντας στήριγμα δεξιά και αριστερά τους. Η διαδικασία στήριξης με νέους σπάγκους ή σύρμα, συνεχίζεται όσο το φυτό ψηλώνει. Έτσι, εάν βάλουμε την πρώτη γραμμή σπάγκο, στα 20 – 25 εκ. από το έδαφος, η επόμενη θα τοποθετηθεί, μετά από 20 – 25 εκ. Ανάλογα με το ύψος της κάθε ποικιλίας, 2 έως 3 σειρές σπάγκου ή σύρματος είναι αρκετές για τη στήριξη τους. Επίσης, υπάρχει και ένας άλλος τρόπος στήριξης, όπου το φυτό στηρίζεται σε ατομικό πάσσαλο. α) μεταφυτεύουμε τα φυτά της πιπεριάς στο έδαφος, γραμμικά και στις αποστάσεις που αναφέρουμε παραπάνω. β) δίπλα σε κάθε νεαρό φυτό, τοποθετούμε στο έδαφος έναν πάσσαλο ύψους 1 – 1.50 μέτρων, βαθιά στο έδαφος. γ) όταν τα φυτά της πιπεριάς, φτάσουν σε ύψος 25 – 30 εκ., δένουμε τον κεντρικό βλαστό τους, με προσεχτικές κινήσεις, στον πάσσαλο με ένα σπάγκο. Η θηλιά πρέπει να είναι χαλαρή, για να μην ”πνίγει” το βλαστό και ο σπάγκος, καλά στερεωμένος στον πάσσαλο. Όσο το φυτό μεγαλώνει, μπορούμε να συνεχίσουμε το δέσιμο του, ανά 25 – 30 εκ.

Καλλιέργεια της πιπεριάς σε γλάστρες ή δοχεία:  α) Οι γλάστρες ή τα δοχεία που θα καλλιεργήσετε πιπεριές, πρέπει να έχουν βάθος, τουλάχιστον 50 – 60 εκ. και η διάμετρος τους, στο επάνω μέρος, να είναι τουλάχιστον 30 – 40 εκ. Πρέπει να προσέξετε, ώστε οι οπές στράγγισης στη βάση τους, να είναι καλά ανοιχτές ή να ανοίξετε και άλλες, ώστε το νερό του ποτίσματος, να στραγγίζει καλά, από το υπόστρωμα. β) Επιλέξτε βιολογικό υπόστρωμα για καλλιέργεια λαχανικών (ειδικότερα, αυτά που είναι κατάλληλα για την καλλιέργεια καρποφόρων λαχανικών). Αποφύγετε αυτά που έχουν σβόλους ή πέτρες, γιατί θα εμποδίσουν το σχηματισμό των ριζών. Εάν έχετε δικό σας υπόστρωμα (και είναι καλά απολυμασμένο), από κομποστοποίηση, κοσκινίστε το καλά και “σπάστε” με τα χέρια σας τυχόν σβόλους, όταν το τοποθετείτε στη γλάστρα. γ) Αφού γεμίσετε τις γλάστρες σας με το υπόστρωμα, ανοίξτε με το χέρι σας τρύπες, για να φυτέψετε τα φυτά της πιπεριάς. Τοποθετήστε τα φυτά στο υπόστρωμα και σκεπάστε τα με προσοχή, ώστε η ρίζα του φυτού να είναι όλη μέσα στο υπόστρωμα. Ποτίστε ελαφρά, γύρω από κάθε φυτό. Σε κάθε γλάστρα, με διάμετρο 30 – 40 εκ., τοποθετήστε ένα – δύο φυτά. δ) Μόλις το φυτό της πιπεριάς, φτάσει σε ύψος 20 – 30 εκ., τοποθετήστε μέσα στη γλάστρα ένα πάσσαλο, για να στηρίξετε το φυτό. Εναλλακτικά, μπορείτε να το στηρίξετε σε ένα τοίχο ή σε μια πέργκολα. ζ) Διατηρείστε το υπόστρωμα της γλάστρας σταθερά υγρό, με μικρές ποσότητες νερού, καθ΄ όλη τη διάρκεια της καλλιέργειας. ε) Τοποθετήστε τις γλάστρες σας, σε σημείο με αρκετή ηλιοφάνεια (6 – 8 ώρες την ημέρα). Όταν οι θερμοκρασίες του καλοκαιριού ανεβούν, μεταφέρετε τις γλάστρες σας, σε ημι-σκιερή θέση. ΣΗΜΕΙΑ ΠΡΟΣΟΧΗΣ: 1) Επιλέξτε για την καλλιέργεια της γλάστρας, μικρόκαρπες (μίνι) ποικιλίες πιπεριάς. Οι ποικιλίες αυτές, έχουν μικρότερες απαιτήσεις σε σχέση με αυτές που έχουν μεγάλους καρπούς και μπορούν να παράγουν καρπούς ακόμα και σε περιορισμένο χώρο, όπως αυτός της γλάστρας. 2) Το υπόστρωμα που θα επιλέξετε, πρέπει να είναι το κατάλληλο. Χώμα από τον κήπο ή αποξηραμένα φύλλα, δεν έχουν συνήθως τα απαραίτητα θρεπτικά στοιχεία, για μια ικανοποιητική ανάπτυξη των φυτών. 3) Τα φυτά που μεγαλώνουν σε γλάστρα, μεγαλώνουν σε έναν περιορισμένο χώρο. Πρέπει να προσθέτετε, ανά τακτά χρονικά διαστήματα (ανά 15 ημέρες), υγρά βιολογικά λιπάσματα, ώστε να μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες τους, σε θρεπτικά στοιχεία. Προσοχή την εποχή της ανθοφορίας και του σχηματισμού καρπών. 4) Διατηρείστε το έδαφος σταθερά υγρό, χωρίς αυτό να “λιμνάζει” γύρω από τα φυτά. Τακτικά ποτίσματα με μικρό όγκο νερού, είναι καλύτερα από τα αραιά, που το νερό δίνεται σε μεγάλες ποσότητες. Η καλύτερη μέθοδος ποτίσματος, είναι αυτή της σταγόνας. Υπάρχουν στην αγορά, αρκετές προτάσεις, για πότισμα με σταγόνα στις γλάστρες του μπαλκονιού. 5) Ανά 15 – 20 ημέρες, εφαρμόστε στο υπόστρωμα της γλάστρας και στα φύλλα, ήπια βιολογικά φυτοπροστατευτικά προϊόντα ή εφαρμόστε δικές σας τεχνικές φυτοπροστασίας. Η πρόληψη είναι η καλύτερη μέθοδος αντιμετώπισης (εντόμων – μυκήτων κ.α.).

Ποτίσματα στην πιπεριά: είναι απαιτητικό φυτό, στο αρδευτικό νερό. Η έλλειψη νερού, δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στην ποιότητα των φυτών και των φύλλων (κίτρινα φύλλα και μικρού μέγεθος καρποί). Η συχνότητα των αρδεύσεων και η ποσότητα τους, είναι συνάρτηση της εποχής καλλιέργειας. Το επιθυμητό είναι, να διατηρείται η υγρασία σε ικανοποιητικά επίπεδα, χωρίς να λείπει το νερό, ούτε όμως και να “λιμνάζει” γύρω από τα φυτά. Ποτίσματα μικρού όγκου, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, είναι τα επιθυμητά. Ως μέθοδο άρδευσης, επιλέξτε τη μέθοδο της σταγόνας (στάγδην). ΠΡΟΣΟΧΗ… εάν ποτίζετε με κατάκλιση (αυλάκια), το υπερβολικό αρδευτικό νερό, δημιουργεί προβλήματα όπως, πτώση ανθέων και σαπίσματα στη ρίζα.

Εμπειρικά, θα λέγαμε ότι την άνοιξη, 2 ποτίσματα την εβδομάδα, είναι ικανά να καλύψουν τις ανάγκες της πιπεριάς σε νερό. Το καλοκαίρι, η άρδευση των φυτών, μπορεί να είναι καθημερινή ή ανά δύο ημέρες. Η συχνότητα των ποτισμάτων, είναι συνάρτηση του εδάφους που γίνεται η καλλιέργεια, δηλαδή, εάν αυτό ”κρατάει” ή όχι το αρδευτικό νερό.

Πώς κλαδεύουμε την πιπεριά; ακούμε κλάδεμα στην πιπεριά και το μυαλό μας πάει σε μεγάλα ψαλίδια και αφαίρεση κλαδιών κ.τ.λ. Ουσιαστικά, στις παραδοσιακές ποικιλίες πιπεριάς, το κλάδεμα γίνεται για να ”δυναμώσουμε” τα φυτά μας και να τα οδηγήσουμε σε υψηλότερη παραγωγή. Το κλάδεμα στην πιπεριά, γίνεται στα πρώτα στάδια ανάπτυξης του φυτού, λίγο διάστημα μετά τη μεταφύτευση στο έδαφος. Με το χέρι ή ένα μικρό κλαδευτήρι, αφαιρούμε προσεκτικά από τη βάση τους, μικρά φυλλαράκια ή κλαδάκια που εμφανίζονται στον κεντρικό βλαστό, από το έδαφος έως και την πρώτη διχάλα (διακλάδωση). Επίσης, πολλές φορές, αφαιρούμε και τα πρώτα 3 – 5 άνθη. Η όλη διαδικασία γίνεται, για να ”σπρώξουμε” το φυτό να σχηματίσει μεγαλύτερο ύψος, πυκνότερα φύλλα και υψηλότερη παραγωγή. Η διαδικασία είναι πολύ απλή, όμως πρέπει να γίνει με προσοχή, ώστε να μην κάνουμε μεγάλες πληγές. Καλό θα είναι, μετά το κλάδεμα της πιπεριάς, όλο το φυτό να ραντίζεται επιμελώς με ένα βιολογικό φυτοπροστατευτικό, για προστασία από μυκητιάσεις (τυχόν πληγές στους βλαστούς, ευνοούν την είσοδο μυκήτων στο εσωτερικό του φυτού).

Πώς και πότε γίνεται η συγκομιδή της πιπεριάς; ανάλογα με την ποικιλία, η συγκομιδή των καρπών της πιπεριάς, ξεκινάει 2 έως 3 μήνες, μετά τη μεταφύτευση των φυτών στο έδαφος. Πότε είναι έτοιμος ο καρπός της πιπεριάς για συγκομιδή; ο καρπός της πιπεριάς, μπορεί να συγκομιστεί όταν είναι πράσινος ή κόκκινος. Εάν θέλουμε να συγκομίσουμε πράσινους καρπούς, πρέπει να γνωρίζουμε ότι, είναι έτοιμοι, όταν το χρώμα της φλούδας τους από θαμπό πράσινο, γίνει σκούρο πράσινο και γυαλιστερό. Εάν θέλουμε να συγκομίσουμε κόκκινους καρπούς πιπεριάς, τους αφήνουμε να ωριμάσουν παραπάνω και να αλλάξουν το χρώμα τους σε κόκκινο. Τα στάδια ωρίμανσης του καρπού είναι: 1) θαμπό πράσινο (δε συγκομίζουμε), 2) σκούρο πράσινο, γυαλιστερό (συγκομίζουμε, εάν θέλουμε πράσινους καρπούς) και 3) κόκκινο γυαλιστερό (συγκομίζουμε, εάν θέλουμε κόκκινους καρπούς).

Η συγκομιδή των καρπών γίνεται διαδοχικά (σε χέρια). Με ένα ψαλίδι, κόβουμε τους καρπούς με ένα κομμάτι μίσχου (το κλαδάκι που συγκρατεί τον καρπό στο φυτό).

Οι πράσινες πιπεριές, δεν είναι τόσο γλυκές όσο οι κόκκινες, γιατί ο καρπός έχει συγκομιστεί χωρίς να προλάβει να αυξήσει τα φυσικά σάκχαρα. Οι πορτοκαλί πιπεριές, έχουν μια ελαφρά γλυκά – πικάντικη γεύση, είναι ζουμερές και τραγανές. Οι κόκκινες πιπεριές, είναι πολύ γλυκιές και αρωματικές και είναι υπέροχες στη θράκα (ιδιαίτερα, εάν είναι σαρκώδεις). Το ίδιο ισχύει και για τις κίτρινες πιπεριές.

Διατήρηση και αποθήκευση: οι πιπεριές όταν συγκομίζονται σκούρες πράσινες, έχουν μεγαλύτερη διάρκεια συντήρησης από τις κόκκινες. Σε γενικές γραμμές, η συντήρηση τους εκτός ψυγείου, είναι περίπου μια εβδομάδα, ενώ στη συντήρηση στο ψυγείο, η διάρκεια αυξάνει περίπου μια ακόμη εβδομάδα. Εάν θέλουμε να τις διατηρήσουμε για μεγαλύτερο διάστημα, πρέπει να τις καταψύξουμε. Πώς καταψύχουμε τις πιπεριές; 1) Διαλέγουμε αυτές που έχουν καλό σχήμα, άρωμα και χρώμα. 2) Τις πλένουμε με νερό, για να αφαιρέσουμε τυχόν σκόνες ή λάσπη που έχουν από το κτήμα. 3) Τις σκουπίζουμε καλά και με επιμέλεια, ώστε να φύγει όλη η υγρασία από την επιφάνεια τους. 4) Με ένα μαχαίρι, αφαιρούμε το κοτσάνι και τους σπόρους. 5) Σε ένα σκεύος που κλείνει αεροστεγώς, τοποθετούμε τη μία δίπλα στην άλλη. Κάθε πιπεριά, καλό θα είναι να είναι τυλιγμένη με μεμβράνη, γιατί όταν θα παγώσουν, θα γίνουν ένα σώμα και δεν θα μπορούμε να πάρουμε την ποσότητα των πιπεριών που επιθυμούμε. Εναλλακτικά, μοιράζουμε τις πιπεριές σε μερίδες και τις τοποθετούμε σε πλαστικά σακουλάκια.

Προσβολές από έντομα: Αφίδες, Αλευρώδεις, Τετράνυχος, Λυριόμιζα, Θρίπες.

Προσβολές από μύκητες – βακτήρια: Βοτρύτης, Ωίδιο, Σκληρωτινίαση, Σιψιριζίες, Αλτερνάρια, Φυτόφθορα, Βερτιτσιλίωση, Xanthomonas vesicatoria (βακτήριο), Rseudomonas syringae (βακτήριο).

Προσβολές από ιώσεις: Μωσαϊκό της αγγουριάς, Μωσαϊκό του καπνού.

 

ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΠΡΟΪΟΝΤΟΣ – ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΕΙΣ 

1) Οι σπόροι που διαθέτουμε, είναι πιστοποιημένοι βιολογικοί, σύμφωνα με τον Ευρωπαϊκό κανονισμό, που ορίζει τους κανόνες παραγωγής και πιστοποίησης τους.

2) Επιλέγουμε βιολογικούς σπόρους, ΜΟΝΟ από κορυφαίες σπορό-παραγωγικές εταιρίες. Αυτές, ακολουθούν όλες τις διαδικασίες, ώστε να διαθέτουν υψηλά επίπεδα βλάστησης και να είναι απαλλαγμένοι από παθογόνα.

3) Είναι όλοι αναπαραγόμενοι και ελεύθεροι πνευματικών δικαιωμάτων. Μπορείτε να τους διατηρείτε και να τους αποθηκεύσετε για μελλοντική χρήση, χωρίς κανένα πρόβλημα.

4) Δεν είναι γενετικά τροποποιημένοι (Μεταλλαγμένοι), ούτε Υβρίδια. Ανήκουν στην κατηγορία, των βελτιωμένων ποικιλιών και παραδοσιακών ποικιλιών.

 

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΙ ΣΠΟΡΟΙ ;

Οι σπόροι που έχουν παραχθεί από φυτά, στα οποία εφαρμόζεται η βιολογική καλλιέργεια. Το αγρόκτημα που γίνεται η παραγωγή τους, ελέγχεται, ώστε να γίνεται η εφαρμογή της βιολογικής γεωργίας και οι σπόροι που θα παραχθούν, να πληρούν τις προϋποθέσεις και να είναι κατάλληλοι για την αγορά.

Οι συμβατικοί σπόροι, πριν συσκευαστούν, απολυμαίνονται με χημικά. Στους βιολογικούς σπόρους, η απολύμανση τους γίνεται με φυσικούς τρόπους (π.χ. χρήση χαμηλών θερμοκρασιών).

Γιατί να επιλέξω τους βιολογικούς σπόρους;

– γιατί είναι σημαντικό για εμάς, αλλά και για τις επόμενες γενιές, να διατηρηθούν οι παραδοσιακοί σπόροι. Επιλέγοντας βιολογικούς σπόρους, σας δίνεται η δυνατότητα να καλλιεργήσετε μια παραδοσιακή ποικιλία και να διατηρήσετέ σπόρους για δική σας χρήση.

– γιατί θα δοκιμάσετε ξεχωριστές – αυθεντικές γεύσεις.

– επειδή παράγονται σε κτήματα που καλλιεργούνται βιολογικά, είναι καλά προσαρμοσμένοι σε αυτές τις συνθήκες καλλιέργειας. Οπότε είναι μία ιδανική πρόταση, για κτήματα που θα εφαρμόσουν τη βιολογική γεωργία ή άλλες οικολογικές μεθόδους καλλιέργειας.

– γιατί είναι μια έμπρακτη στήριξη, στην προσπάθεια που γίνεται, για μια βιώσιμη γεωργία, που σέβεται τη βιοποικιλότητα και το περιβάλλον γενικότερα.