Αγγούρι μεγάλο – Shintokiwa (8 ΦΥΤΑ)

Παραδοσιακή ποικιλία αγγουριού, ανοιχτής επικονίασης.

Ήρθε στην Ευρώπη από την Ιαπωνία, στις αρχές του 1900. Πολύ φημισμένη ποικιλία και διεθνώς γνωστή, για την ποιότητα και την παραγωγικότητα της.

Συγκρινόμενη με άλλες ποικιλίες, αξιολογήθηκε ως ανώτερη, με την μεγαλύτερη ομοιομορφία και αντοχή.

Είναι φυτό ζωηρής ανάπτυξης, που απαιτεί καλή στήριξη.

Ο καρπός του είναι μεγάλος, λείος, τραγανός, πολύ εύγεστος και με καλή αντίσταση στην πικράδα. Σύμφωνα με πολλές περιγραφές, η γεύση του μπορεί να περιγραφεί ως βουτυρώδης. Έχει λεπτή φλούδα και αν θέλετε, μπορείτε να μην τον ξεφλουδίσετε στις σαλάτες σας.

Μπορεί να καλλιεργηθεί υπαίθρια, θερμοκηπιακά, καθώς και σε γλάστρες και δοχεία.

 

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΠΟΙΚΙΛΙΑΣ ΑΓΓΟΥΡΙΟΥ SHINTOKIWA 

Χώρα προέλευσης ποικιλίας: Ιαπωνία

Καλλιεργείται από: αρχές 1900. Πολλοί υποστηρίζουν, ότι στην Ευρώπη το έφεραν οι μαθητές του Rudolf Steiner (Ελβετός, ιδρυτής της βιοδυναμικής γεωργίας).

Οι δικές μας παρατηρήσεις: μια από τις καλύτερες ποικιλίες αγγουριού. Καλλιεργείται σε όλο τον κόσμο και έχει θερμούς υποστηρικτές. Καρπός μεγάλος, με πολύ καλές αποδόσεις και με πολύ καλά χαρακτηριστικά. Αντοχή σε εχθρούς και ασθένειες.

Πού μπορεί να καλλιεργηθεί στη χώρα μας: σε όλη την Ελλάδα.

Ύψος φυτού: αναρριχώμενο – αόριστο

Μέγεθος  καρπών: 25 – 30  εκ.

Χρώμα καρπών: σκούρο πράσινο

Χρώμα σάρκας: ανοιχτό πράσινο

Διάρκεια ζωής του φυτού: ετήσιο

Γεύση: δροσερή – πολύ γλυκιά, βουτυρώδης

Βράβευση ποιότητας ποικιλίας:  –

Μεταφύτευση – συγκομιδή: 55 – 65 ημέρες (σε ιδανικές συνθήκες)

Κατάλληλη για επαγγελματική καλλιέργεια; ΝΑΙ

Κατάλληλη για οικιακό λαχανόκηπο; ΝΑΙ

Απόδοση (παραγωγικότητα): πολύ παραγωγική

Συσκευασία για ερασιτέχνες: δισκάκι των 8 φυτών

Συσκευασία για επαγγελματίες: δίσκος 77 – 150 φυτών (κατόπιν συνεννόησης)

Πιστοποίηση βιολογικών φυτών – φορέας: ΔΗΩ

Έλεγχος φυτοϋγείας: ΚΕΠΠΥΕΛ Γιαννιτσών

 

ΟΙ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΜΑΣ

Οικογένεια: Cucurbitaceae

Επιστημονική ονομασία: Cucumis sativus L.

Καταγωγή του αγγουριού: από το Νεπάλ και την Ινδία. Εκεί υπάρχει το άγριο αγγούρι, από το οποίο προέκυψαν όλες οι μορφές του εξημερωμένου που γνωρίζουμε σήμερα. Είναι γνωστό διεθνώς ως, Wild Cucumber ή Cucumis hardwickii.

Διεθνείς ονομασίες: Cucumber, Concombre, Gurke, Pepino, Cetriolo, Pepino, Krastavac, キュウリ, Castravete, Oгурец, Oгірок, Agurk, Ogórek, Pickled Cucumbers ή Gherkins, Persian Cucumbers, Japanese Cucumbers ή Kyuri, Lemon Cucumbers. 

Γενικά στοιχεία για το αγγούρι: κατάγεται από την Ινδία και το Νεπάλ, όπου σύμφωνα με την έρευνα, καλλιεργείται τουλάχιστον 3.000 χρόνια. Από εκεί, αρχικά καλλιεργήθηκε στην αρχαία Ελλάδα. Υπάρχουν αναφορές, ότι η πρωτόκαλλιεργήθηκε στην αρχαία Θράκη ή ότι, το εξωτικό αυτό φυτό, το έφεραν στην Ελλάδα, οι στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Καμία από τις παραπάνω εκδοχές, δεν έχει επιβεβαιωθεί. Το όνομα της αγγουριάς στην αρχαία Ελλάδα, ήτανε Σίκυος. Το αγγούρι που καθιερώθηκε αργότερα, είναι Αραβικής προέλευσης (Agur). Μετά την κατάκτηση της αρχαίας Ελλάδας από τους Ρωμαίους, το φυτό της αγγουριάς εξαπλώθηκε αρχικά, σε όλη την τότε ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Πρώτη έγγραφη αναφορά για την καλλιέργεια του αγγουριού στη Γαλλία, υπάρχουν σε κείμενα του 9ου αιώνα και στην Αγγλία σε κείμενα του 14ου αιώνα. Στο Νέο Κόσμο, σπόροι αγγουριού και άλλων λαχανικών, έφτασαν με το Χριστόφορο Κολόμβο, αρχικά στην Αϊτή το 1494. Από εκεί, εξαπλώθηκε παντού.

Τύποι αγγουριού: οι βασικοί τύποι (ομάδες ποικιλιών) του αγγουριού, είναι οι παρακάτω: 1) Τα Γαλλικά ή Cornichons: είναι μικρού μεγέθους, με ”σπυράκια” στην επιφάνεια και συνήθως γίνονται τουρσί. 2) Τα Ευρωπαϊκά αγγούρια θερμοκηπίου ή Αγγλικά: καρποί μεγάλου μεγέθους, με λεία επιφάνεια και έχουν χρήση σε σαλάτες, σάντουιτς ή σνακ. Οι καρποί είναι γλυκείς και η φλούδα τους, πολύ λεπτή. 3) Τα Αμερικάνικα αγγουράκια για τουρσί (Pickled Cucumbers ή Gherkins): καρποί μικρού μεγέθους, με έντονα ”σπυράκια” σε όλη την επιφάνεια του καρπού και έχουν χρήση για τουρσί. 4) Τα Αμερικάνικα αγγουράκια για σαλάτα (Garden Cucumbers): καρποί μεσαίου μεγέθους, με ”σπυράκια” στην επιφάνεια τους και χρήση σε σαλάτες. 5) Τα αγγούρια Μέσης Ανατολής ή Περσικά (Persian Cucumbers) : στον τύπο αυτό, ανήκουν τα μικρά που γίνονται τουρσί και τα μεσαίου μεγέθους, που έχουν χρήση σε σαλάτες, σάντουιτς και διάφορες άλλες παρασκευές. Οι καρποί είναι αρκετά γλυκοί και πολύ τραγανοί. Σε διάφορες ανατολικές χώρες, ο μεσαίος καρπός, μαγειρεύεται. 6) Τα αγγούρια Λεμονιού (Lemon ή Apple Cucumbers): είναι άγνωστα στη χώρα μας, όμως είναι πολύ γνωστά και δημοφιλή στην Αμερική. Είναι μια παραδοσιακή ποικιλία αγγουριού, με καρπό που θυμίζει αυτόν του λεμονιού (σε σχήμα και μέγεθος). Το χρώμα του αρχικά είναι κίτρινο και αλλάζει σε χρυσοκίτρινο, κατά την πλήρη ωρίμανση. Η σάρκα τους, είναι ωχρό-κίτρινη, πολύ δροσιστική, γλυκιά, τραγανή, κατάλληλη για χρήση σε σαλάτες. 7) Τα Ιαπωνικά αγγούρια (Japanese Cucumbers ή Kyuri): μεγάλου μεγέθους καρποί, ίσοι ή πολύ κυρτοί, μικρής διαμέτρου. Η φλούδα είναι σκούρου-πράσινου χρώματος. Πολύ καλή προσθήκη σε σαλάτες ή μαγειρικές χρήσεις. Επίσης, είναι πολύ εύπεπτα και γλυκά, λόγω της χαμηλής περιεκτικότητας των καρπών της, σε κουκουρβιτακίνη (cucurbitacin).

Απαιτήσεις της αγγουριάς σε κλίμα: είναι φυτό θερμής εποχής, με άριστες θερμοκρασίες για την ανάπτυξη του, τους 20 °C τη νύχτα και 30 °C, την ημέρα. Ελάχιστη θερμοκρασία ανάπτυξης, είναι οι 15 °C και η μέγιστη, οι 32 °C.

Απαιτήσεις της αγγουριάς σε έδαφος: αποδίδει καλύτερα, σε γόνιμα, καλά στραγγιζόμενα εδάφη, πλούσια σε οργανική ουσία. Είναι απαιτητική καλλιέργεια σε θρεπτικά στοιχεία, ιδίως σε άζωτο και κάλιο. Ιδανικό PH: 5.5 – 7.5.

Λίπανση: καλό θα είναι, για να γίνει ολοκληρωμένη λίπανση, πριν από οποιαδήποτε ενέργεια σας, να προχωρήσετε σε ανάλυση εδάφους. Είναι μια απλή και οικονομική μέθοδος. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας και να σας δώσουμε όλες τις απαιτούμενες πληροφορίες. Σε γενικές γραμμές, θα λέγαμε ότι, η αγγουριά είναι απαιτητικό φυτό, που απαιτεί να γίνει μια βασική λίπανση με την εγκατάσταση της καλλιέργειας.

Αποστάσεις φύτευσης: 40 έως 50 εκατοστά μεταξύ των φυτών (απόσταση φυτό με φυτό, πάνω στη γραμμή καλλιέργειας) και 1.20 – 2.00 μέτρα, μεταξύ των γραμμών καλλιέργειας (απόσταση σειρά με σειρά καλλιέργειας).

Πώς στηρίζουμε τα φυτά της αγγουριάς; είναι μια εργασία που πρέπει να γίνει, αμέσως μετά τη μεταφύτευση των φυτών στο έδαφος. Η αγγουριά, έχει μαλακό και εύθραυστο βλαστό και είναι πολύ εύκολο να σπάσει. Οι τρόποι στήριξης, είναι οι παρακάτω: α) Στήριξη σε πασσάλους: στηρίζουμε τα νεαρά φυτά σε πασσάλους ή καλάμια, τους οποίους καρφώνουμε δίπλα στα φυτά. Υπολογίστε να έχουν ύψος 1.50 – 2.00 μέτρα και πάχος ικανό, να ”σηκώσουν” το βάρος των φυτών. Επειδή το φυτό της αγγουριάς, έχει πολλούς βλαστούς, μπορεί να χρειαστεί να στηρίξετε ένα φυτό σε δύο πασσάλους, για να μοιράσετε το βάρος. Το φυτό δένεται με σπάγκο, ανά διαστήματα στους πασσάλους. Προσέχουμε, ώστε η θηλιά να είναι χαλαρή, για να μην ”πνίξει” τους βλαστούς. β) Στήριξη σε σπάγκους: είναι η καλύτερη μέθοδος και χρησιμοποιείται κατά κόρον, από επαγγελματίες παραγωγούς. Το φυτό μετά τη μεταφύτευση του, δένεται στη βάση του σε ένα σπάγκο, ο οποίος στηρίζεται σε σύρμα, που βρίσκεται πάνω από τα φυτά, σε ύψος 2.0 – 2.20 μέτρα. Ο σπάγκος αυτός, είναι τεντωμένος και γύρω από αυτόν, περιστρέφουμε το φυτό όσο μεγαλώνει. Προσέχουμε η θηλιά να είναι χαλαρή, για να μην ”πνίγει” το φυτό και ο σπάγκος να είναι κατάλληλος για στήριξη αναρριχώμενων κηπευτικών (αγγούρι, τομάτα κ.α.), δηλαδή να έχει την κατάλληλη πυκνότητα, ώστε να μπορεί να ”σηκώσει” το βάρος του φυτού.  γ) Στήριξη σε πλέγμα: είναι μια μέθοδος που εφαρμόζεται, κυρίως σε υπαίθρια καλλιέργεια. Πάνω στη γραμμή που θα μεταφυτέψουμε, τοποθετούμε ειδικό πλαστικό πλέγμα, με ”τετραγωνάκια” μήκους 20 χ 20 εκ. Τα φυτά της αγγουριάς, μεταφυτεύονται δίπλα στο πλέγμα και όταν μεγαλώνουν οι βλαστοί τους, πλέκονται μέσα σε αυτό. Πρέπει να δοθεί προσοχή, ώστε το πλέγμα να τοποθετηθεί καλά σε πασσάλους και να είναι καλά τεντωμένο, ώστε να μπορέσει να ”σηκώσει” το βάρος των φυτών.

Καλλιέργεια αγγουριού, σε γλάστρες ή δοχεία: α) Οι γλάστρες ή τα δοχεία που θα καλλιεργήσετε αγγούρια, πρέπει να έχουν βάθος, τουλάχιστον 30 – 40 εκ. και η διάμετρος τους, στο επάνω μέρος, να είναι τουλάχιστον 30 εκ. Πρέπει να προσέξετε, ώστε οι οπές στράγγισης στη βάση τους, να είναι καλά ανοιχτές ή να ανοίξετε και άλλες, ώστε το νερό του ποτίσματος, να στραγγίζει καλά, από το υπόστρωμα. β) Επιλέξτε βιολογικό υπόστρωμα, για καλλιέργεια καρποφόρων λαχανικών. Αποφύγετε αυτά που έχουν σβόλους ή πέτρες, γιατί θα εμποδίσουν το σχηματισμό των ριζών. Εάν έχετε δικό σας υπόστρωμα π.χ. από κομποστοποίηση και είναι καλά απολυμασμένο, κοσκινίστε το καλά και ”σπάστε” με τα χέρια σας τυχόν σβόλους, όταν το τοποθετείτε στη γλάστρα. γ) Αφού γεμίσουμε τις γλάστρες μας με το υπόστρωμα, ανοίγουμε με το χέρι μας τρύπες, για να φυτέψουμε τα φυτά της αγγουριάς. Τοποθετούμε τα φυτά στο υπόστρωμα και τα σκεπάζουμε με προσοχή, ώστε η ρίζα του φυτού, να είναι όλη μέσα στο υπόστρωμα. Ποτίζουμε ελαφρά, γύρω από κάθε φυτό. Σε κάθε γλάστρα, με διάμετρο 30 εκ., τοποθετούμε 1 -2 φυτά αγγουριάς. δ) Διατηρείστε το υπόστρωμα της γλάστρας σταθερά υγρό, με μικρές ποσότητες νερού, καθ΄ όλη τη διάρκεια της καλλιέργειας. ζ) Τοποθετήστε τις γλάστρες σας, σε σημείο με αρκετή ηλιοφάνεια (6 – 8 ώρες την ημέρα). η) Τοποθετήστε 2 ή και περισσότερους πασσάλους στο εσωτερικό της γλάστρας, ώστε να μπορέσετε αργότερα να στηρίξετε τα φυτά σας. Τέλος, επιλέξτε ποικιλία αγγουριάς, που να μην ξεπερνάει το 1.0 – 1.5 μ. σε ύψος, ώστε να είναι ευκολότερη η στήριξη της. Σημεία Προσοχής: 1) Το υπόστρωμα που θα επιλέξετε, πρέπει να είναι το κατάλληλο. Χώμα από τον κήπο ή αποξηραμένα φύλλα, δεν έχουν συνήθως τα απαραίτητα θρεπτικά στοιχεία, για μια ικανοποιητική ανάπτυξη των φυτών. 2) Τα φυτά που μεγαλώνουν σε γλάστρα, μεγαλώνουν σε έναν περιορισμένο χώρο. Πρέπει να προσθέτετε, ανά τακτά χρονικά διαστήματα (ανά 15 ημέρες), υγρά βιολογικά λιπάσματα, ώστε να μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες τους, σε θρεπτικά στοιχεία. 3) Κρατάμε σταθερά υγρό το έδαφος, χωρίς αυτό να ”λιμνάζει” γύρω από τα φυτά. Τακτικά ποτίσματα με μικρό όγκο νερού, είναι καλύτερα από τα αραιά, που το νερό δίνεται σε μεγάλες ποσότητες. Η καλύτερη μέθοδος ποτίσματος, είναι αυτή της σταγόνας. Υπάρχουν στην αγορά, αρκετές προτάσεις, για πότισμα με σταγόνα στις γλάστρες του μπαλκονιού. 4) Ανά 15 – 20 ημέρες, εφαρμόστε στο έδαφος και στα φύλλα, ήπια βιολογικά φυτοπροστατευτικά προϊόντα ή εφαρμόστε δικές σας τεχνικές φυτοπροστασίας. Η πρόληψη είναι η καλύτερη μέθοδος αντιμετώπισης (εντόμων – μυκήτων κ.α.).

Ποτίσματα στην αγγουριά: είναι απαιτητικό φυτό, στο αρδευτικό νερό. Ιδιαίτερα κατά την περίοδο της άνθησης και του σχηματισμού των καρπών, η έλλειψη νερού, θα υποβαθμίσει και θα μειώσει την παραγωγή. Ένα φυτό με μεγάλα φύλλα, όπως αυτό της αγγουριάς, έχει μεγάλες απώλειες υγρασίας και η σταθερή διατήρηση της, είναι πολύ σημαντική για την υγεία και την παραγωγικότητα του φυτού.  Ο όγκος και η συχνότητα των ποτισμάτων, εξαρτάται από το έδαφος που καλλιεργούμε. Αυτό που πρέπει να θυμόμαστε, είναι ότι, θέλουμε να διατηρούμε το έδαφος σχετικά υγρό γύρω από τη ρίζα του φυτού, χωρίς να περισσεύει και να ”λιμνάζει”. Η περίσσεια νερού, είναι πολύ πιθανό να δημιουργήσει μυκητολογικές προσβολές στη ρίζα ή στο λαιμό του φυτού (σημείο του βλαστού, λίγο πάνω από το έδαφος). Ένας γενικός κανόνας, για τη συχνότητα των ποτισμάτων στο αγγούρι, είναι κάθε 3 – 4 ημέρες την άνοιξη και 1 – 2 ημέρες, το καλοκαίρι. Η καλύτερη μέθοδος άρδευσης, είναι αυτή, της σταγόνας (στάγδην άρδευση).

Πώς και πότε γίνεται η συγκομιδή του αγγουριού; όταν οι συνθήκες είναι ιδανικές, η αγγουριά καρποφορεί συνέχεια. Είναι πολύ σημαντικό, οι καρποί να συγκομίζονται στο κατάλληλο μέγεθος, γιατί όταν μεγαλώσουν παραπάνω από το κανονικό, γεμίζουν σπόρους στο εσωτερικό τους και πικρίζουν. Ποιο είναι το κατάλληλο μέγεθος, για τη συγκομιδή των αγγουριών; εξαρτάται από την ποικιλία: α) Μεγαλόκαρπες: ποικιλίες αγγουριού, που σχηματίζουν μεγάλους καρπούς. Η συγκομιδή τους πρέπει να γίνεται, όταν φτάσουν σε μήκος τα 25 έως 30 εκ. (σε Ιαπωνικές ποικιλίες αγγουριάς, 40 – 50 εκ.), β) Μεσόκαρπες: ποικιλίες αγγουριού, που σχηματίζουν μεσαίους καρπούς. Η συγκομιδή τους πρέπει να γίνεται, όταν φτάσουν σε μήκος τα 15 έως 20 εκ. και τέλος, γ) Μικρόκαρπες: ποικιλίες αγγουριού, που σχηματίζουν μικρούς καρπούς. Η συγκομιδή τους πρέπει να γίνεται, όταν φτάσουν σε μήκος τα 8 έως 10 εκ.

Η συγκομιδή γίνεται διαδοχικά, ”σε χέρια”. Με ένα ψαλίδι ή κλαδευτήρι, κόβουμε τους καρπούς, μαζί με ένα μικρό κομμάτι μίσχου (το κλαδάκι που κρατάει τον καρπό).

Διατήρηση και αποθήκευση: έχει μικρή διάρκεια διατήρησης. Η μέγιστη διάρκεια διατήρηση του, στη συντήρηση ενός ψυγείου, είναι περίπου 7 – 12 ημέρες.

Προσβολές από έντομα: Αφίδες ή ψείρες, Λυριόμυζα, Τετράνυχος, Αλευρώδης, Σιδηροσκώληκες, Καραφατμέ.

Προσβολές από μύκητες – βακτήρια: Ωίδιο, Περονόσπορος, Φουζάριο, Βακτηριακή μάρανση.

Προσβολές από ιώσεις: Μωσαϊκό της αγγουριάς.

 

ΘΡΕΠΤΙΚΗ ΑΞΙΑ ΚΑΙ ΧΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΓΓΟΥΡΙΟΥ

Θρεπτική αξία του αγγουριού: Από τα πιο σημαντικά θρεπτικά συστατικά που συναντάμε στο αγγούρι, είναι οι αντιοξειδωτικές ουσίες και το τρόφιμο αυτό είναι πλούσιο σε αυτές, όπως είναι η βιταμίνη C και το β-καροτένιο. Επίσης, έχει σημαντικό ρόλο στην ενυδάτωση του οργανισμού μας, συμβάλλει στην καλή λειτουργία του εντέρου και στην απώλεια βάρους (ένα αγγούρι 300 γρ. έχει 45 θερμίδες). Ακόμη, βοηθά στην καλή λειτουργεία του εγκεφάλου και δρα προστατευτικά έναντι κάποιων επιπλοκών του διαβήτη.

Βρώσιμο μέρος του φυτού: καρπός ωμός ή μαγειρεμένος.

Χρήσεις: η περισσότερο γνωστή χρήση του αγγουριού, είναι ωμό σε σαλάτες. Στην Αμερική κυρίως, τα μικρόκαρπα ή βιομηχανικά αγγουράκια τα μεταποιούν (τουρσί), σε άλμη με ξύδι και άνηθο και φτιάχνουν τις γνωστές πίκλες.

Ακόμα, το αγγούρι αποτελεί βασικό συστατικό κρεμών ομορφιάς, με κύρια χρήση στο δέρμα.

Επίσης, με το αγγούρι παρασκευάζονται σαπούνια, αρώματα κτλ..